“Bu gün düzen, bir avuç tembelin en iğrenç tutkularının tatmini, hazlarının ve şatafatın sağlanması için çalışan insanlığın onda dokuzunun yoksunluğudur.”

 

Bu sözlerin sahibi olan Pyotr Kropotkin, bir asırdan daha uzun bir süre önce, Avrupa’nın ve belki de hemen hemen bilinen tüm dünyanın net bir resmini çizmiştir. Bu resim, kelimelerle çizilmiştir ve şüphesiz yalın bir gerçekliği de gözler önüne serer. Tam da anarşist düşünürün bu tespiti yaptığı yıllarda Rusya yeni bir devrime gebe, Avrupa da insanlığın göreceği en büyük savaşlara doğru yol almaktaydı. Devrim savaşı önleyemeyecekti, ancak savaşlar, kimi ülkelerde devrimlere yol açacaktı…

 

O yıllarda özellikle eşkiyalarla fazlasıyla uğraşan Osmanlı Devleti ise tam da Kropotkin’in tabir ettiği onda birlik kısmın temsil ettiği bir güruhça yönetiliyordu. Halk arasında nice eşkiyalar çıkıyor, toprak ağalarına, zalim beylere karşı halkı koruyorlardı. Bu koruma evvela bir zorunluluktu. Onlar halkı korumalılardı ki, halk da onları korusun. Kimi eşkiyalar henüz yazmaya başladıkları hikayelerinin başında silinip gidiyor, kimiyse halkın ve nice nesillerin dilinde birer halk kahramanı olacak kadar yaşıyordu. Felsefe ve siyasetten bihaber olan bu efeler, aslında anarşist düşünürün bu tespitinin bir sonucuydular.

 

Ancak bu tespit ne kadar doğru olsa da, anarşizmin haklılığı için bir kanıt da teşkil etmez. Zira devlet otoritesinin iyice azaldığı yerlerde Çakırcalı, Kamalı vs. gibi nice kişiler ortaya çıkmakta, bunlar da bir nevi kendi devletlerini tahsis etmekteydi. Üstelik eşkiyalar arası yaşanan rekabette, eşkiyaların halka karşı zulmü de ender rastlanan bir durum sayılamaz. Velhasıl o dönemde de yeni ve halkçı bir devlete pek tabii ihtiyaç vardı. O devlet de Atatürk önderliğinde Türk Milleti tarafından kurulmuştur.

 

Günümüze gelindiğinde ise bahsi geçen onda dokuzluk kısma yoksun olmadığı inandırılıyor, bu kısım bir rengin tonları gibi gittikçe fakirleşerek en son yoksun olduğunu kabullenmiş tabana erişiyor. İşte bu yüzden, bu gün bu şartlarda devrim neredeyse olanaksızdır. Bunun olanaklı hale getirilmesi öncelikli amacımız olmalı…

KAYNAKÇA:

-Bir anarşistin günlüğü, Pyotr Kropotkin
-Çakırcalı Efe, Yaşar Kemal